Banken beitsen, fonteinen schoonmaken, huiskamers van bloemen voorzien en wandelingetjes maken met bewoners. Niets is Herma te gek. Al jaren is ze ‘vrijwilliger met kinderen’, zoals ze het zelf noemt. “Ik ben altijd kinderverpleegkundige geweest. Toen ik hoorde dat contact met kinderen voor ouderen heel goed is, heb ik mijn kleinkinderen meegenomen. Dat is ook zo met Carintreggeland afgesproken.”

De show stelen

Een paar keer per week is Herma te vinden tussen ‘haar’ bewoners. De verandering is dan ook groot als het huis in maart 2020 op slot gaat vanwege corona. “Dan valt ineens alles weg.” Toch laat Herma zich niet tegenhouden. Ze stuurt tientallen kaarten met gedichtjes naar de bewoners en vult bloembakken met moois, zodat het huis toch nog een beetje gezellig voelt. “Het was zo triest, maar door die bloemen voelde je je toch welkom.” Verdrietig, noemt Herma die periode. “Mensen waren echt down. Na een ziekenhuisbezoek moesten ze bijvoorbeeld tien dagen in quarantaine. Dan schreef ik tien kaarten, voor iedere dag één.”

Plezieren

Inmiddels mogen Herma en andere vrijwilligers weer voorzichtig iets doen. Een wandelingetje buiten kan weer. Belangrijk, want eenzaamheid is volgens Herma een groot probleem. “Als ik binnenkom is het: ‘Wie zal ik vandaag meenemen’. Ze willen allemaal wel. Maar als ik iets kan doen om de mensen te plezieren dan zal ik het niet laten. Dat betekent echt veel voor de bewoners. En ik heb er zelf heel veel plezier van.”